Konuşan Ay Işığı
Bir gece, denizin üstüne düşen ay ışığı ilk kez konuştu. Dalgalarla sohbet ediyor, yıldızlara hikâyeler anlatıyordu. Fakat bir sabah, sesi aniden kayboldu. Onu yeniden bulmak isteyen küçük bir kız, sessizliğin içindeki en güzel melodiyi keşfedecekti.
Deniz kıyısında küçük bir köy vardı. Her gece sahile vuran dalgalar, ay ışığının gümüş parıltısıyla dans ederdi. Köyün çocukları arasında Luna adında bir kız yaşardı. O, geceleri uyumaz, hep gökyüzüne bakardı.
“Bir gün Ay bana konuşacak,” derdi gülümseyerek.
Bir gece deniz çok sakindi. Luna dalgaların arasında bir ışık fark etti. O ışık sanki canlıydı.
“Merhaba küçük kız,” dedi incecik bir ses.
Luna şaşırdı. “Sen… Ay mısın?”
“Işığıyım,” dedi ışık. “Ay sessizdir ama ben onun kalbinden gelen sesim.”
O günden sonra her gece Luna sahile gelir, Ay Işığı’yla konuşurdu. Denizlerin öykülerini, yıldızların sırlarını öğrenirdi.
Ama bir sabah her şey sessizleşti. Ay Işığı yok olmuştu. Luna sahile koştu ama ne ses vardı ne parıltı.
“Yine mi sustun?” dedi üzülerek. “Ben seni dinlemeye hazırdım oysa.”
Ertesi gece deniz daha da karanlıktı. Luna dizlerini kumlara gömüp dua etti:
“Ne olur geri dön, seni sadece dinlemek istiyorum.”
O anda hafif bir melodi duyuldu — dalgalar usulca kıyıya vuruyordu.
“Ben buradayım,” dedi Ay Işığı, bu kez Luna’nın kalbinden gelen bir sesle.
“Ben hep buradaydım, sadece sessizliği duymanı istedim.”
Luna gülümsedi. “Yani konuşmadan da anlaşabiliyoruz?”
“Evet,” dedi ışık. “Kalp sessizken, Ay bile konuşur.”
O günden sonra Luna her gece Ay’a bakarken sessiz kalmayı öğrendi. Çünkü artık biliyordu: bazı sözler söylenmeden de duyulur.
Ve Ay Işığı, onun sessizliğinde parlamaya devam etti.
Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Bazen en güzel konuşmalar sessizlikte olur. Gerçek dostluk, kelimelere değil, kalplerin birbirini anlamasına dayanır.
